7 OTT 2020 · Żyjąc w bliskich relacjach z innymi nieuniknionym jest to, że czasem zawalimy. Albo zrobimy coś, co drugą osobę zaboli. I odbudowywanie tej relacji to jest coś, co się dzieje, abyśmy dalej mogli razem żyć, a przepraszanie jest elementem odbudowywania relacji.
Co więcej, aktywna praca nad rozwiązywaniem konfliktów w związkach wiąże się z krótko- i długoterminowymi korzyściami dla związku (Ogólnie, Sibley i Travaglia 2010).
Nie zawsze musi paść słowo przepraszam. Może być właśnie jakaś przestrzeni do rozmowy, zauważenie, że komuś zrobiłam krzywdę, upewnienie się też, bo nie każdy to jasno wyraża:
•Mam wrażenie, że to co powiedziałam sprawiło ci przykrość?
•Czy ja mogę zrobić coś, żeby to naprawić?
•Co chciałabyś abym zrobiła, żeby między nami było ok?
Mogą być dobre i złe przeprosiny. Złe przeprosiny np. charakteryzują się zrzucaniem winy na drugą stronę:
•Przepraszam, że się zdenerwowałam, ale strasznie głośno krzyczeliście.
Dobre natomiast zawierają element odpowiedzialności, który zachowuję po swojej stronie.
•Przepraszam, że krzyczałam, to było nie na miejscu. Kropka.
Jak nauczyć dziecko przepraszania - po pierwsze - jak nie uczyć. Jeśli dziecko zrobiło coś przypadkiem np. potrąciło siostrę niechcący, albo nawet celowo, maluch reaguje złością i uderza babcię, to zmuszanie go rozkazującym tonem w stylu „natychmiast przeproś babcię” albo „proszę przeprosić siostrę” - nie jest najlepszym sposobem.
Są badania, które pokazują czemu starsze dzieci nie przepraszają (Harriet Lerner). Co często mówimy, kiedy ktoś (dziecko) przeprasza:
•A czemu dopiero teraz:
•Dobrze, że to zrozumiałeś.
•Mam nadzieję, że to się już nie powtórzy.
Zamiast:
Dziękuję za Twoje przeprosiny, doceniam to.
I koniec.
Przyjęcie przeprosin to umiejętności, a akt przepraszania jest wyjątkowy, jeśli chcesz coś jeszcze dodać, omówić, zostaw to na później, a samo przepraszanie zostaw w spokoju.
Transkrypcja i linki do materiałów na www.olasuchowiejko.pl. Zapraszam!:)