Proszenie (w tym zwracanie się o pomoc) to umiejętność. Co oznacza, że mogliśmy ją zdobyć w toku naszego wychowania i doświadczeń, albo wcale nie. Jak się chwilę przyjrzymy naszemu dawnemu wychowaniu, ale jak i temu teraz, to mocno promowane są umiejętności typu zaradność, samodzielność.

„Jak pięknie się sama bawi.”
„O, jaki samodzielny chłopiec, sam sobie poradził.”
„Spróbuj sam się tym zająć.”

Takie komunikaty oczywiście też są ważne, bo faktycznie wzmacniają kompetencję jaka jest np. samodzielność z drugiej strony nigdy jeszcze nie słyszałam, żeby ktoś pochwalił dziecko za wyrażenie prośby albo za poproszenie o pomoc.

„O jak dobrze, że poprosiłeś mnie o pomoc, czasem razem oznacza skuteczniej i nic w tym złego.”

No nie jest to popularne, żeby tak wzmacniać dziecko.
Jeśli Twoi rodzice/opiekunowie rzadko prosili o pomoc, zarówno ciebie jak i innych, a ty w innych okolicznościach nie zdobyłaś tej umiejętności, to być może jesteś typową Zosią Samosią.

Zosia Samosia najlepiej ze wszystkim radzi sobie sama, chce wszystko zrobić sama, a proszenie o pomoc kojarzy jej się ze słabością. Taka Zosia samosia może się też obawiać, że kiedy poprosi to pomoc zostanie odrzucona - czytaj, czyli ja zostanę odrzucona jako osoba a to będzie bolało. Mogło być tak, że właśnie kiedyś po taką pomoc Zosia Samosia sięgnęła i jej nie dostała i teraz to powoduje blokady żeby prosić o kolejną.

O tym jak przestać być Samosią albo jak żyć z kimś, kto o pomoc nigdy nie prosi i jak uczyć dziecko wyrażania próśb w dzisiejszym odcinku a transkrypcja na: www.olasuchowiejko.pl. Zapraszam:)