Portrety pędzla Dino Vallsa mocno niepokoją i już przy pierwszym oglądzie generują szereg pytań, przybierają formę szarady. Nie do końca wiemy, z jakiego okresu pochodzą, bo namalowane są w technice dawnych mistrzów flamandzkich, na drewnianych tablicach przypominających skrzydła ołtarzy. Każdy obraz to amalgamat medycyny, psychologii, chirurgii, botaniki, odwołań do starożytnych eposów i mitów. Poprzez umieszczenie tajemniczych narzędzi atmosfera obrazów aż kipi od alchemii, astrologii, prób poszukiwania legendarnego kamienia filozoficznego. Nie jest to łatwa sztuka w odbiorze, mocno niepokoi, wymusza pytania, jest jak lustro, w którym się przyglądamy. Jedno z pytań dotyczy możliwości jednoczesnego istnienia tego, co piękne i zarazem straszne.