Es war im Frühsommer irgendwo am Meer in Italien. Carolin fand es langweilig, immer
nur in der Sonne zu liegen oder Sandburgen zu bauen. Viel lieber setzte sie sich auf
die Treppe vor dem Strandcafé, lutschte Eis und fütterte die Ameisen mit den
Krümeln der Eiswaffel.
Bis zu dem Morgen, an dem ein Mann damit begann, vom Fuß der Treppe große
steinerne Platten in den Sand hinein zu verlegen. Und gerade an der Stelle, wo die
Ameisen ihr kleines Reich hatten! Da nützte es ihnen nichts, dass sie verzweifelt den
Sand aus den Fugen wühlten – der Mann kehrte sie einfach weg! Und da hatte die
kleine Carolin eine Idee: Als gerade niemand hinsah, nahm sie schnell eine
Zuckerdose vom Tisch und streute damit das italienische Wort für „bitte“ auf die
Steinplatten, unter der die Insekten eingeschlossen waren. Und weil Ameisen Zucker
für ihr Leben gerne mögen, dauerte es gar nicht lange, da bildeten sie eine Kette
entlang den süßen Buchstaben, um den Zucker abzutransportieren. Carolin zupfte
den Mann am Ärmel, und der las mit Staunen das „lebendige“ Wort „PREGO“. Er
konnte es nicht fassen. Auch die anderen Leute waren hinzugetreten. Endlich konnte
die Kleine ihnen klarmachen, dass die Ameisen darum baten, die Steine ein
Stückchen daneben zu verlegen.
Die Menschen dort rätseln noch heute, wie Ameisen schreiben können.

LÜTFEN (İtalyanca)
İtalya’da deniz kenarında bir yerde yazın başıydı. Carolin, hep kumdan kale yapmayı ve güneşlenmeyi sıkıcı buluyordu. Sahilde kafenin önündeki merdivenlere oturup dondurma yemeyi ve dondurma külahının kırıntıları ile karıncaları yemlemeyi daha çok seviyordu. Sabah olana kadar bir adam merdivenlerin dibinden kuma büyük taşlar döşemeye başladı. Tam da karıncaların küçük krallığının olduğu yere. Karıncalar taşların arasındaki kumları çaresizce eklemleri ile çıkarmaya çalışıyordu fakat fayda etmiyordu – Adam onları öylece süpürüyordu. Carolin’in o an aklına bir fikir geldi. Kimse bakmadığında masadan hemen bir şeker kutusu aldı ve karıncaların altında kaldığı taşların üstüne İtalyancada ‘lütfen’ anlamına gelen kelimeyi serpti. Karıncalar şekeri her şeyden çok sevdikleri için, şekeri oradan götürmek için, harflerin üstüne bir zincir oluşturmaları hiç de uzun sürmedi. Carolin adamın kıyafetinden çekiştirdi ve adam şaşkınlıkla o ‘yaşayan’ kelime ‘PREGO’ yu okudu. İnanamadı. Diğer insanlar da toplanmaya başladı. Sonunda küçük kız onlara, karıncaların taşları birazcık kenara koymalarını rica ettiğini anlatabildi.
Oradaki insanlar bugün hala karıncaların nasıl yazı yazabildiklerini çözmeye çalışıyorlar. 😊