Obrazy Carlosa Morago ukazują nam kompozycje o intymnym charakterze, charakteryzują się wyrafinowanym i zniuansowanym chromatyzmem, czyli paletą zgaszonych kolorów, które nadają obrazom jakąś delikatną miękkość. Jego obrazy najczęściej prezentują naturę lub oddane z ogromną drobiazgowością opuszczone wnętrza. Morago w swych obrazach wyklucza wszelkie odniesienia do postaci ludzkiej, przedstawiając naturę i architekturę wolną od wszelkich zakłóceń, dlatego jego obrazy ukazują w miękkim modelunku wysuszone kwiaty lub chłodne, ciche i opuszczone wnętrza. Artysta przez sztukę stara się pokazać swoje miasto Madryt, w przedziwnej odsłonie, bo portretuje wyłącznie zgaszoną zieleń ogrodów i wnętrza pustych budynków. Patrzymy na opuszczone ogrody, dziedzińce i puste pokoje z zewnątrz, przez pozostawione półotwarte drzwi, tak jakbyśmy podglądali czyjeś wnętrza. Być może za tę ciszę w obrazach odpowiada sposób w jaki artysta przedstawia przestrzenie oświetlone słabym światłem; jego powtarzające się tony w obrazach to szarości i biele, to przez to jego prace nabierają niemal lirycznej intensywności i tajemniczości. Interesują go niezamieszkane przestrzenie, opuszczone wnętrza, które odsłaniają i jednocześnie coś ukrywają. Nie ma się co dziwić, że twórczość hiszpańskiego artysty opisywana jest jako medytacja na temat czasu, przemijania, dekadencji i degradacji. A wszystko to podane jest w wyjątkowo poetyckim języku, od którego współczesne malarstwo tak mocno się dystansuje. Trudno przypisać twórczość Morago do nurtu hiperrealizmu, bo artysta nie dokonuje wizualnej inwentaryzacji tego co postrzega, raczej bada marginalne i nieoczekiwane obszary życia, nadaje im przez to jakiś wyjątkowy charakter, ściąga z obserwowanych miejsc krzykliwą kolorystykę, czyni je pustymi. Te jego  porzucone pejzaże archeologii są, z jednej strony świadectwem minionych czasów pożartych przez przemijanie, a z drugiej zaś stanowią wizualną formę refleksji nad przemijaniem, w których mieszka już tylko kurz samotności i cisza nicości. Artysta konstruując sceny o wielkiej sile lirycznej, nasycone enigmatyczną, niemal metafizyczną atmosferą daje nam przykład, że artysta może być również kimś ukazującym nieobecność. Ponadto, jego osobliwe martwe natury są bardzo poetyckie, tak jakby artysta za pomocą pędzla pisał liryczne strofy. Maluje zwłaszcza kwiaty i rośliny, ale także ceramikę i inne elementy, które wyróżniają się na tle zajmującym dużą część kompozycji.