W maleńkich obrazkach Stanisławskiego jest skryta jakaś wibrująca tajemnica. Nie potrafię do dziś odpowiedzieć na pytanie, co sprawia, że tak mi się podobają. Może przez to, że artysta skrupulatnie, jak przystało na matematyka, skupiał się na roślinach, obłokach, pogodzie, czyli na naturze? A może to, że tak brawurowo i niemal zuchwale posługiwał się w malarstwie szeroką kładzionymi barwami? W kilku, wydawałoby się, pośpiesznie nałożonych pędzlem kolorach potrafił precyzyjnie wyczarować i oddać wibrację powietrza w południe, kilkoma uderzeniami pędzla potrafił stworzyć nastrój melancholii i tęsknoty. Na jego portrety ukraińskich cerkwi oddanych w blasku pozłacanych, cebulastych kopuł mogę patrzeć godzinami. Za każdym razem odkrywam coś nowego.