Vanuit een rationeel oogpunt is het verbazingwekkend dat zoveel academici en andere schrijvers gefixeerd zijn op de zogenaamde misdaden van Israël, terwijl ze de genocidale gruwelen van verschillende landen in Afrika negeren. Deze fixatie kan verklaard worden door de positie van postkoloniale critici, die niet geneigd zijn om Arabische landen of niet-westerse landen in het algemeen te bekritiseren. Ze negeren moedwillig de realiteit dat Israël vandaag de dag, net als in het bijbelse verleden, omringd wordt door grote aantallen vijandige vijanden met militaire macht. Israël, met zijn achtduizend vierkante mijl waar zeven miljoen mensen wonen, wordt omringd door een Arabische wereld die 5,14 miljoen vierkante mijl bezet met een bevolking van vierhonderd miljoen.

Het is een bittere waarheid dat de staat Israël sinds zijn oprichting in mei 1948 voortdurend wordt veroordeeld vanwege zijn bestaan en legitimiteit. Deze beoordeling gaat veel verder dan gepaste en verdiende kritiek op het gedrag van de staat Israël of zijn burgers, met betrekking tot specifieke acties of niet-acties.

Dit soort critici gebruikt onevenredig harde taal en concentreert zich op wat zij afschilderen als racisme, discriminatie, etnische zuivering, schendingen van mensenrechten, kolonialisme en oneigenlijke bezetting van grondgebied door Israël, dat zij beschuldigen als een apartheidsstaat. Een bekend voorbeeld van deze buitensporige kritiek op Israël zijn de werkzaamheden van internationale organen zoals de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, die zes van haar tien speciale spoedzittingen aan Israël heeft gewijd; geen enkele werd gewijd aan Rwanda of Soedan met hun ontstellende genocide. Het onevenwicht in het gedrag van de VN bleek opnieuw in november 2012, toen de Algemene Vergadering van de VN Soedan met 176 van de 193 leden verkoos voor een termijn van drie jaar in de Economische en Sociale Raad van de VN, die geacht wordt het respect voor de naleving van de mensenrechten en fundamentele vrijheden voor iedereen te bevorderen.

De onevenwichtigheid en de internationale dubbele standaard die op Israël wordt toegepast, en de islamitische obsessie voor de vernietiging ervan, worden nog opvallender wanneer het bestaan van het land zelf wordt bedreigd. De primaire zorg van natiestaten is de bescherming van hun burgers. Dit principe van het internationaal recht is vastgelegd in Artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, dat verwijst naar "het inherente recht op individuele of collectieve zelfverdediging" als er een gewapende aanval plaatsvindt tegen een lidstaat. Geen enkele soevereine natie kan aanvallen of geplande aanvallen op haar grondgebied of bevolking tolereren.

Michael Curtis, Jews, Antisemitism and the Middle East