Rozmowa o „Kaliguli” (1979) Tinto Brassa była do tej pory rozmową o przełamywaniu tabu, rozbuchanej erotyce (graniczącej z pornografią) i obyczajowych standardach Hollywoodu. Po latach od premiery głośnego i kontrowersyjnego widowiska, które przenosi nas do Starożytnego Rzymu, widać jak na dłoni, że wszystkie głosy krytyczne pomijały artystyczną doniosłość filmu.

Dekadencka wizja imperium uginającego się pod ciężarem własnych, chorych ambicji, portret władzy absolutnej zdeprawowanej do cna czy potraktowanie uciech cielesnych jako metafory zatracenia się w nieograniczonej wolności, to tylko pojedyncze ziarnka zasiane przez włoskiego reżysera na polach interpretacji.

Imponujący rozmachem i realizacyjną bezkompromisowością „Kaligula” pozostaje jednocześnie symbolem świetności i upadku Nowego Hollywood - budowanego wytrwale od końca lat 60., ale zmiecionego przez Kino Nowej Przygody i konserwatywny wiatr lat 80. Warto przyjrzeć się ponownie (arcy)dziełu Brassa, by odrzucić uprzedzenia, pochopne sądy, polityczną poprawność i zachwycić się jego filmowym monumentem. Zwłaszcza teraz, gdy w Cannes zaprezentowano nową wersję „Kaliguli” i przyszła pora na zweryfikowanie krzywdzących opinii krążących od dekad.

W.T.
▬▬▬
🐭🌻