Włoski rzeźbiarz Bruno Walpoth (ur. 1959 r.) należy według mnie do najwybitniejszych współczesnych artystów dłuta. W przedziwny sposób modeluje w drewnie kształty swych modeli, buduje jakieś niebywałe napięcie, opowiada przedziwną historię sprowadzając każdą indywidualną cechę do uogólnienia, do czegoś powszechnego. Patrząc na jego statyczne postacie z drewna odczuwa się paradoksalne wrażenie mieszanki obecności i nieobecności. Rzadko które współczesne rzeźby wprowadzają tak bezpośrednio w klimat medytacji i melancholii. Nawet, gdy artysta decyduje się ukazać postać patrzącą wprost na odbiorcę, to w spojrzeniu tym nie widać chęci nawiązania kontaktu, a raczej dystans i rezerwę, powściągliwość, tak jakby portretowana w rzeźbie postać nie chciała nawiązać interakcji, wyciągała rękę w moją stronę ostrzegając - odsuń się.