Co robić, kiedy dziecko przychodzi z pracą i pyta: „Czy ładnie?”. Dzisiaj rozmawiamy o tym, jak powinno wyglądać chwalenie, aby rozwijać u dzieci motywację wewnętrzną . Co jest właściwą formą? Czy jest recepta na budowanie poczucia własnej wartości poprzez chwalenie dziecka?
Mówimy o nieszczerych zachwytach, autentycznej relacji z dzieckiem i o tym, że słowo „fajnie” nie jest zbrodnią. Dzielimy się naszym doświadczeniem zebranym podczas pracy animatora kultury i pedagoga.

Podajemy przykłady, co u nas się sprawdza:
- szczerze odpowiadamy: „ładnie”;
- robimy wystawę prac i to dziecko o nich opowiada;
- zadajemy pytania: „A co to za czerwona kreska?” - dziecko staje się ekspertem;
- mówimy o procesie, w trakcie którego dziecko coś tworzy, np. „Widzę, że jesteś wytrwały”;
- świętujemy zwycięstwa w myśl zasady: mnie się coś udało, cieszcie się razem ze mną. Wtedy też możemy powiedzieć „FAJNIE!”. Spotkanie, świętowanie, bycie razem, kiedy jesteśmy z czegoś dumni;
- odchodzimy na chwilę od oceniania pracy według kryteriów „ładne”/ „nieładne” na rzecz tego, że jesteśmy w relacji rodzice z dziećmi blisko, stawiamy na tworzenie więzi. „Ważne jest to, że jestem z ciebie dumna!”;
- opisujemy, co widzimy w pracy, ale również cechy charakteru, które wspierały tworzenie dzieła, doceniamy wysiłek, nawiązujemy relacje. Szczerze mówimy „ładne!”.

Wspomniane w tym odcinku:
- notesik z zajęć z prof. dr hab. Wiesławem Bieńkuńskim, który zaszczepił w Ewie podczas studiów miłość do linorytu;
- książka „Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały”, autorki: Joanna Faber i Julie King;
- uczestniczka zajęć pracowni Do Góry Nogami, Basia, którą bardzo serdecznie pozdrawiamy.

Do usłyszenia w kolejnym odcinku!
Estera i Ewa