Soğuk bir gün ve mülteci bir çocuk kardeşini sırtına almış.
Yoldan geçen: – Çocuk yükün ağır.
Çocuk: – O yük değil, benim kardeşim.

Çocuk saflığı, temizlik ve sadeliği ömründe herkese bir kere nasip oluyor. İnsanın hikayesi bir temizlik ve yalınlıkla başlıyor; ne oluyorsa sonradan oluyor. Ne mi oluyor? Dünya imtihanını yük, sorumluluğunu ‘kötü kader’ görmeye başlıyor. Oysa ki sırtında kardeşini taşıyan çocuk, tabi ki yoruluyor ama sızlanmadan, söylenmeden yapması gerekeni yapıyor. Çünkü o yükü değil, kardeşi…

Kimi çocuklar için ‘büyüklük’ biraz erken başlıyor, yürek buruk büyüyor; kimileri için de başladığı gibi çocuksu gidiyor, hatta büyüyemeden bitiyor. Hülasa, çocukluğun halleri işte, neyse ki konumuz bu değil.