این روزها در کنار بحران اقتصادی، بیکاری و گرسنگی، زندگی معمولی زنان افغانستان، از اشتغال تا نوع پوشش و حتی تفریح و سرگرمی، دستخوش تغییر شده است.
بانی این تغییر نه‌ فقط طالبان بلکه بخشی از شهروندان‌ افغان‌اند، کسانی که قبل از بازگشت طالبان به قدرت، به هر دلیلی، جرات واکنش مستقیم به اشتغال، سرگرمی و نوع پوشش زنان را نداشتند. اما اکنون، به‌دلیل همسویی فکری، کنار طالبان و در صف مخالفان آزادی‌های زنان ایستاده‌اند.
در ۲۰ سال گذشته، بازگشت طالبان کابوس‌ هر زن افغان بود، منشا این کابوس خشونت‌ها و ستم‌هایی بود که طالبان در دوره اول حکومتش در فاصله سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ بر زنان افغانستان روا داشت.
با وجود ۱۰۰ هزار نیروی امنیتی و دفاعی، حضور سیاسی و نظامی ده‌ها کشور مقتدر در افغانستان و وجود برخی مظاهر دمکراسی در این کشور، تصور نمی‌رفت که کابوس زنان افغانستان به واقعیت مبدل شود.
اما اکنون این کابوس به واقعیت پیوسته است. در حالی که شماری از زنان در مواجهه با این کابوس، سکوت و عقب‌نشینی کرده‌اند، شماری دیگر هنوز تلاش می‌کنند بر کابوس همیشگی‌شان غلبه کنند.
فاطمه حسینی، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد حقوق، تا پیش از سلطه طالبان بر افغانستان، به‌عنوان کارشناس حقوقی در بخش زیربناها در دفتر ریاست‌جمهوری دولت پیشین افغانستان کار می‌کرد.
او از زندگی روزمره‌اش پیش از بازگشت طالبان به قدرت می‌گوید و مقایسه آن روزها با امروز را وحشتناک توصیف می‌کند.
روایت فاطمه روایت زندگی معمول زنان و دختران فعال و شاغل پیش از تسلط طالبان است. هرچند در دیگر شهرهای افغانستان، فضا به اندازه کابل برای زنان باز و آزاد نبود، دست‌کم در نحوه پوشش و فعالیت‌های اجتماعی تا حدودی اختیار داشتند.