هیأت‌های مذاکره‌کننده در حالی هتل کوبورگ را ترک کردند که هیچ نشانه‌ای از نزدیک شدن به‌توافق دیده نمی‌شود؛ در پایان روز نخست دور هشتم مذاکرات وین، حتی نشست خبری هم برگزار نشد.

از آن طرف، موضع‌گیریهای طرف‌های اروپایی و آمریکایی نشان می‌دهد که در خوش‌بینانه‌ترین حالت، در مذاکرات ۶دی، اگر بر تنشهای جدی میان رژیم و طرف‌های برجامی افزوده نشده باشد، کم هم نشده و بحران کماکان ادامه دارد.

انریکه مورا گفت ما چیزی به‌نام ضرب‌الاجل مشخص نکردیم، اما بی‌درنگ تأکید کرد که فرصت برای احیای برجام بسیار محدود است و گفت بحث بر سر «چند هفته» است، نه چند ماه! که اگر تعارفات دیپلماتیک را کنار بگذاریم، همین «چند هفته» نیز خود یک ضرب‌الاجل برای رژیم آخوندی است.



رابرت مالی، نمایندهٔ آمریکا در امور ایران نیز از «اشتباه محاسباتی» رژیم صحبت کرد و این‌که «رژیم ایران با آتش‌بازی می‌کند». رابرت مالی با این‌که خود از طرفداران جدی احیای برجام است، اکنون با اشاره به‌بغرنجی و شرایط بن‌بست در مذاکرات گفت: «احیای برجام مانند احیای یک جسد است».

بنابراین تا این نقطه، نه‌تنها هیچ گشایشی برای احیای برجام و لغو تحریم‌ها علیه رژیم آخوندی دیده نمی‌شود، بلکه چشم‌انداز احیای برجام هر چه بیشتر در هاله‌ای از ابهام قرار می‌گیرد.

این بلاتکلیفی در مذاکرات در سایر بحرانهای رژیم هم تأثیر بلافصل دارد. بارزترین آن در بلاتکلیفی لایحهٔ بودجهٔ ۱۴۰۱ است. رئیسی جلاد می‌گوید بودجهٔ ۱۴۰۱ را بدون کسری بسته‌ایم؛ اما کارگزاران دیگر نظام از رقم کسری ۳۰۰هزار میلیارد تومانی و ۴۰۰هزار میلیارد تومانی حرف می‌زنند (مصری-نایب‌رئیس مجلس ارتجاع) و روز ۵دی مرکز پژوهش‌های مجلس از کسری بودجهٔ ۷۰۰هزار میلیارد تومانی بودجهٔ ۱۴۰۱ خبر می‌دهد. از سوی دیگر ابهاماتی دربارهٔ ارز ۴۲۰۰تومانی، منابع درآمدی و سایر حفره‌های این بودجه نیز جای خود را دارد. این‌گونه بحران و بن‌بست رژیم در مذاکرات هسته‌یی، به‌بودجهٔ ۱۴۰۱ نیز سرایت کرده است.



اکنون رژیم اگر می‌خواهد بحران فوری بودجه را حل کند، هیچ راهی ندارد جز این‌که بتواند تمامی تحریم‌ها را لغو کند. تنها لغو «تحریم‌های برجامی» هم هیچ مشکلی از رژیم حل نخواهد کرد، چرا که تنها منوط به‌تحریم‌های هسته‌یی است؛ در حالیکه تمامی اقتصاد، شرکتها، افراد و... رژیم، پس از برجام و در دورهٔ ترامپ، یک یا دوبار دیگر به‌خاطر تروریسم، حقوق‌بشر و برنامهٔ موشکی تحریم شده‌اند و اگر از زیر تحریم هسته‌یی (با احیای احتمالی برجام) هم خارج شوند، باز به‌خاطر سایر موارد تحریم هستند.

اما لغو تمامی تحریم‌ها هم منوط به تسلیم کامل و زهرخوری تا به‌آخر رژیم است. در این شق، خامنه‌ای باید دست از موشکی، تروریسم، سرکوب و... بردارد؛ که به‌گفتهٔ خامنه‌ای، این مسیر تمامی نظام را دچار «تنزل بی‌پایان» و نابودی خواهد کرد.

اگر هم مسیر زهرخوری را نرود، نه‌تنها هیچ گشایشی در چشم‌انداز نخواهد بود، بلکه افزایش تحریم‌ها، ارجاع پرونده رژیم به‌شورای امنیت و قرار گرفتن زیر فصل ۷منشور ملل متحد، پیآمد آن است.

اکنون در چنین بن‌بستی، آیا چشم‌اندازی برای «احیای جسد برجام» دیده می‌شود؟