نان به قیمت جان!
«سوخت‌بر» از واژگانی است که مانند «کول‌بر» از برکت سر آخوندها وارد فرهنگ واژگان فارسی شده است. همان‌گونه که از فحوای این واژه‌ها پیداست، زندگی آنها وابسته به کالایی است که حمل می‌کنند. اگر این ممر درآمد از آنها گرفته شود، هیچ راه دیگری برای زنده ماندن در زیر نعلین ولایت فقیه ندارند. در واقع ایلغار آخوندها راه دیگری برای مردم محروم استان سیستان و بلوچستان باقی نگذاشته است. آنها در شرایطی به این شغل پرخطر گرایش پیدا کرده‌اند که می‌دانند ممکن است در هر بار رفت‌و‌آمد در معرض گلوله‌های پاسداران قرارگیرند.

کارگزاران رژیم با طرح سرکوبگرانهٔ موسوم به «رزاق» این آب‌باریکه را نیز به روی سوخت‌بران بستند تا در کنار قاچاق میلیاردی سوخت از طریق مافیای حکومتی، این چند گالن سوخت را از سوخت‌بران دریغ کنند.



خیزش سراوان
تجمع اعتراضی سوخت‌بران در پاسگاه شمسر سراوان، انفجار خشم متکاثف محرومانی بود که برای به‌دست آوردن یک لقمه نان شرافتمندانه برای کودکانشان، راهی جز قیام در برابر قصابان ولایت فقیه در مقابل خود ندیدند.

بی‌گفتگو آنچه در «سراوان» رخ داد، یک خیزش در ادامهٔ قیام آبان۹۸ در میهنمان ایران است. وقتی می‌گوییم خیزش، یعنی آن را از یک اعتراض صنفی تفکیک کرده‌ایم و اگر چه با خاستگاه معیشتی و اقتصادی است ولی در جوهر خود به‌سرعت سیاسی می‌شود و کل حاکمیت را نشانه می‌گیرد و مقابلهٔ حاکمیت نیز با آن قهرآمیز است.

در خیرش سراوان تمام این ویژگیها را دیدیم. نیروی محرکهٔ این خیزش سوخت‌بران محروم بودند.



چند نتیجه‌گیری از خیزش سراوان
کالبدشکافی خیزش سراوان ما را به چند نکته راهنمون می‌شود:

۱ـ وقتی می‌گوییم جامعه ایران خصلت انفجاری دارد، یعنی شرایط عینی در ایران برای قیام و سرنگونی مهیاست. حتی با یک اصطکاک کوچک بین مردم و حاکمیت، جرقه‌ای ایجاد می‌شود که قابل سرایت به دیگر نقاط است. خیزش سراوان در امتداد قیام آبان به‌خوبی این موضوع را اثبات می‌کند.

۲ـ در خیزش سراوان، موتور محرکه سوخت‌بران بودند، در قیام آبان حاشیه‌نشینان از هستی ساقط شده نیروی اصلی قیام را تشکیل می‌دادند. این طبقات محروم چیزی برای از دست دادن ندارند؛ زیرا هم‌اکنون آخوندها زندگی را برای آنها به یک دوزخ همراه با کابوس تبدیل کرده‌اند. حکومت باید از آنها بترسد.

۳ـ خیزش سوخت‌بران در اندک مدت از سوی نیروهای مرزبانی حکومت موسوم به «مرصاد» با مسلسل و تیربار تانک مورد یورش قرار گرفت. نظام ولایت فقیه بار دیگر نشان داد که جز گلوله پاسخی برای زحمتکشان بپا خاسته ندارد.

۴ـ سوخت‌بران و مردم سراوان مقهور کشتار سرکوبگران حکومتی نشدند. آنان خون شهیدان و رنج زخمی شدگانشان را به سوخت‌بار خیزش تبدیل کرده و فرمانداری سراوان را به تصرف خویش درآوردند. صدای خیزش آنها در سراسر ایران شنیده شد و طنین انداخت.

۵ـ حاکمیت در هراس از عواقب جنایت‌های خود انجام داده و خیزش عمومی، به جعل واقعیت متوسل شد و مدعی گردید که تیراندازیها از داخل پاکستان بوده است!

۶ـ تاکتیک لو رفتهٔ دیگر حکومت خامنه‌ای قطع اینترنت و جلوگیری از اطلاع‌رسانی بود تا بتواند با راه‌اندازی حمام خون، مأموریت سرکوب خود را بی‌هیچ مانعی پیش ببرد ولی شکست خورد. سانسور اخبار مربوط به سراوان و دروغ‌پراکنی از طریق رسانه‌های حکومتی برای مینیمزه کردن تعداد شهیدان و مجروحان به جایی نرسید و مردم سراوان صدای دادخواهی خود را به اهتزار درآوردند.

۷ـ مشاهدهٔ فیلم‌های خیزش سراوان نشان می‌دهد که مردم با دستان خالی مقاومت می‌کنند و از گلوله‌های پاسداران نمی‌هراسند و با شگفتی تمام سرکوبگران را فراری می‌دهند. این پیام آشکاری برای خامنه‌ای دارد. در انقلاب ضدسلطنتی نیز وقتی قیام به چنین نقطه‌ای رسید، شلیک هر گلوله به جای تثبیت دیکتاتور، نیروهای اجتماعی بیشتری را به میدان آورد. صحنه‌هایی مانند خوابیدن جوانان در زیر چرخ ماشین نیروهای سرکوبگر، یادآور مقاومت حماسی مجاهدین در برابر نیروهای نوری مالکی و سپاه قدس هنگام حمله به اشرف، در عراق است.

۸ ـ وقوع اعتصاب در ایرانشهر، زاهدان و خاش در حمایت از خیزش سراوان، پدیدهٔ قابل توجه دیگری است. وقتی آن را در کنار رویدادهایی مانند حملهٔ مردم به مرکز سپاه ضدمردمی در منطقهٔ سرجنگل کورین (زاهدان) قرار می‌دهیم خصلت گسترش‌یابندهٔ این خیزش را برجسته می‌کند.



استراتژی قیام و سرنگونی
مهمترین درسی که خیزش سراوان برای ما دارد این است که استراتژی قیام و سرنگونی نظام ولایت فقیه اکنون به شهرهای ایران راه پیدا کرده است. این استراتژی امتحان موفق خود را در قیام آبان۹۸ پس داد، اکنون و در ادامهٔ تکاملی آن قیام، سراوان به‌پا خاسته است. به یقین سراوان آخرین نخواهد بود و این سلسلهٔ شورش‌زا شهر به شهر و استان به استان تا سرنگونی تمامیت نظام جهل و جنایت ادامه خواهد داشت.