جلسهٔ هیأت دولت روز یازدهم فروردین رژیم، نمایشی بود از عمق بحرانهای عمیقی که تمامیت نظام آخوندی در آن گرفتار است. از بحران درونی، تا بحران بین‌المللی و از تحریم‌های خفه‌کننده، تا بحران کرونا.

در حالی که خامنه‌ای، در سخنرانی روز اول فروردین خود با تأکید بر ضرورت «نوسازی» و حضور یک دولت «تازه‌نفس» و بیان ویژگی‌های رئیس‌جمهور آینده‌ٔ نظام، قلع و قمع باند روحانی با تیغ شورای نگهبان را زمینهٔ چینی کرد، آخوند روحانی باز هم چماق «رفراندوم» را برای خامنه‌ای بالا برد و گفت: «راه‌حل تمام اختلاف‌نظرها در نظام رفراندوم است. اگر رفراندوم و همه‌پرسی برگزار شود همه دعواهای جناحی برطرف می‌شود»؛ سپس در حالی که حذف باند خود را موجب «از نظر» افتادن «انتخابات» قلمداد می‌کرد، شورای نگهبان خامنه‌ای را تهدید کرد: «اگر روزی انتخابات از نظر مردم بیفتد، به‌معنای پایان تمام انقلاب‌های نظام تاکنون است!».



از طرفی در شرایطی که با توجه به بحرانهای رژیم، خامنه‌ای تأکید کرده «انتخابات را نماد دو دستگی، نماد تفرقه، نماد دوقطبی‌گری قرار ندهید و نظام را دوقطبی نکنید» (اول فروردین)، روحانی رودرروی خامنه‌ای گفت: «اگر ۳جناح داریم، دست کم ۳نماینده (در انتخابات) داشته باشیم!».

بدین ترتیب باز هم روشن شد هر چه به موعد نمایش انتخابات نظام نزدیک می‌شویم، جنگ گرگ‌ها بر سر سهم بیشتر قدرت و غارت بالا می‌گیرد و بحران در رأس نظام حادتر می‌شود.



بحران برجام و رودررویی روحانی با خامنه‌ای
آخوند روحانی آنگاه به بحران برجام و خفگی اقتصادی نظام پرداخت و سرخوردگی خود را ابراز کرد که «دولت جدید آمریکا که آمده هیچ اقدام عملی برای رفع تحریم‌ها انجام نداده... در عمل ما اقدامی نمی‌بینیم، همان تحریم است!»؛ و در حالی که چندی پیش ذوق‌زده می‌گفت: «اینهایی که جدید (به کاخ سفید) آمده‌اند در سیاست بوده‌اند و مسائل سیاسی را می‌فهمند» و «انتظار ما از آنهایی که قدرت را در کاخ‌سفید در دست می‌گیرند آن هست که» تحریم‌ها را لغو کنند (۱بهمن۹۹)، امروز با سوزش دولت بایدن را هم «خبیث» نامید، چرا که «دارید اعمال تروریستی (ترامپ) را ادامه می‌دهید. پول‌های ما را بلوکه کردید، تحریم را ادامه می‌دهید!».



سپس در حالی که خامنه‌ای روز اول فروردین گفته بود: «مسئولان اقتصاد کشور را به رفع تحریم‌ها گره نزنند» و تأکید کرده بود برای رفع تحریم «ما عجله نداریم، چون ضررش بیشتر است»، روحانی رودرروی ولی‌فقیه نظام گفت: دیگر هر «کس از اول فروردین بگوید ما (دولت) عجله داریم برای مذاکره»، این دیگر عجله نیست، بلکه «از این به‌بعد دیگر فرصت سوزی است!»؛ و بی‌تابانه تأکید کرد: «مجری (مذاکره) دولت است و دولت هم آماده است اجرا کند» و «یک روز تأخیر را جایز نمی‌دانیم».

بدین ترتیب باز هم روشن شد بحران «مذاکره» و تحریم و برجام، بیش‌از‌پیش به رأس نظام کشیده شده و خامنه‌ای و روحانی را رودرروی یکدیگر قرار داده است.



کرونا، توافق هر دو باند
آخوند روحانی به بحران کرونا هم پرداخت، آن هم در شرایطی که «هر روز بر تعداد فوتی‌ها افزوده می‌شود و احتمال دارد اعداد مرگ و میر کرونایی به اعداد وحشتناک برسد» (تسنیم ۱۱فروردین). اما این بار تمام صحبت روحانی زمینه‌چینی برای یک غارت بزرگ دیگر از مردم غارت شدهٔ ایران بود. او تأکید کرد «برای قطع زنجیرهٔ کرونا دست کم ۷۰درصد مردم باید واکسن بزنند»، سپس در حالی‌که بارها به‌دروغ گفته بود به‌علت تحریم‌ها دولت امکان وارد کردن واکسن ندارد، امروز گفت: «واکسنی که دولت وارد می‌کند مجانی است و حساب دیگری دارد!»، اما «هر کس دیگر و بخش خصوصی با ارز نیمایی می‌تواند واکسن را وارد کند و در بیمارستانها به مردم تزریق کند!».



معنای این حرف این است که خبری از واکسیناسیون مجانی دولتی نیست و اگر مردم واکسن می‌خواهند، باید دار و ندار خود را به مافیای حکومتی (بخش خصوصی) بدهند و واکسنی که آنها با ارز رانت‌خیز نیمایی وارد می‌کنند را خریداری کنند. این سیاست کثیف آن روی سیاست ممنوع کردن ورود واکسنهای معتبر توسط خامنه‌ای و «نعمت» و «فرصت» کرونا دانستن کروناست. اکنون روحانی یک گام فراتر گذاشت و نشان داد رژیم علاوه بر این‌که کرونا را سپر در برابر قیام کرده، می‌خواهد آن را به ابزاری برای غارت بیشتر مردم فقرزدهٔ ایران تبدیل کند.



رژیمی به انتها رسیده
جلسهٔ ۱۱فروردین هیأت دولت روحانی از یک‌سو نشان داد بحرانهای لاعلاج رژیم در زمینه‌های سیاسی (نمایش انتخابات)، اقتصادی (تحریم و خفگی اقتصادی) و اجتماعی (بحران کرونا) هر چه بیشتر حاد شده و به رأس نظام کشیده، از سوی دیگر تمامیت رژیم در برابر مردم و جامعه‌یی قرار دارد که بیش از هر زمان ملتهب و عاصی و در آستانهٔ قیامی بزرگ است. از این رو رژیم هر چه بیشتر برای حفظ خود به کرونا چنگ زده است. فرایندی که تنها بر خشم مردمی افزوده که سران و کارگزاران رژیم در قیام آبان۹۸ دیده‌اند چگونه وقتی آتشفشان خشمش فوران کند، در کمتر از چند ساعت هزاران مرکز حکومتی را به آتش می‌کشد و زنگ‌های سرنگونی نظام را به‌صدا در می‌آورد.