دستگیری مرکزیت و بخش زیادی از اعضاء
در قسمت یازدهم از سلسله برنامه راهی که آمدیم به ضربه سال ۱۳۵۰ بر سازمان مجاهدین خلق ایران پرداخته می‌شود و چرایی و چگونگی آن مورد بحث قرار می‌گیرد.پس از ۶ سال کار ایدئولوژیک و سپس آموزش‌های نظامی در فلسطین، سازمان مجاهدین خلق ایران خود را برای ورود به فاز عملیات آماده می‌کند.
در سال ۱۳۵۰ محمدرضا شاه به تدریج به نقطه‌ای از ثبات در حاکمیت خود رسیده بود. او می‌خواست این ثبات را با جشن‌های ۲۵۰۰ ساله مهر کند و به دنیا و بخصوص کشورهای منطقه نیز آنرا اثبات کرده و قدرت خود را به نمایش بگذارد. سازمان مجاهدین در همین دوران تصمیم گرفت به این نمایش ضربه زده و صدای مردم ایران را به گوش جهان برساند.
تهیه‌ سلاح ومهمات توسط مجاهدین و ارتباط با یک خائن
اولین قدم تهیه سلاح و مهمات کافی بود. به این منظور سازمان مجاهدین به فردی به نام شاهمراد دلفانی که اهل کرمانشاه و از اعضاء پیشین حزب توده بود، اعتماد کرده و منصور بازرگان به قصد تهیه سلاح با او ارتباط گرفت. این فرد پیشاپیش به استخدام ساواک در آمده بود. طی مدتی بسیار طولانی شاهمراد دلفانی خود را فردی قابل اعتماد جلوه داده و تونست اعتماد منصور بازرگان که از طرف سازمان به وی مراجعه کرده بود را جلب کند.
ازین طریق بود که ساواک توانست در یک تعقیب و مراقبت بسیار پیچیده یکی یکی به خانه های تیمی سازمان مجاهدین خلق دست یافته و آنها را شناسایی کند. این شناسایی مدتها بطول انجامید و بصورتی کاملا حرفه‌ای و مخفیانه ادامه داشت تا بتوانند افراد بیشتری را شناسایی کرده و در زمان مناسب وارد عمل شوند.
ساواک وارد عمل شده و مجاهدین را دستگیر می‌کند
واقعیت این است که ساواک پیش از این بسیار بی تجربه بود . در جریان زد و خورد با جریاناتی که در سالهای پیش از ۵۰ تشکیل شده بودند ساواک پیچیده شده و تجارب بسیاری اندوخته بود. در روز اول شهریور ۱۳۵۰ بود که ساواک، به ماموریت تعقیب و شناسایی خود پایان داد. آنها در یک حمله گسترده و هماهنگ تمامی کسانی را که توانسته بود شناسایی کند، دستگیر نمودند. در این حمله هشتاد درصد از اعضاء سازمان دستیگر شدند. از جمله اغلب بنیانگذاران مجاهدین و کادرهای مرکزیت به استثناء محمد حنیف‌ نژاد جزو دستگیر شدگان بودند.