لایحه بودجه به‌معنی تنظیم دخل و خرج سالانه مملکت و در آوردن دستورالعمل چگونگی هزینه کردن آن و تأمین در آمدهای آن است. اما در نظام آخوندی به اعتراف کارشناسان حکومتی لایحه بودجه مثل گوشت قربانی است که هر کس یک تکه‌اش را می‌برد. در واقع لایحه بودجه یعنی تقسیم غنائم از غارت اموال مردم و کشور بین باندهای حاکم. در این میان هر باند و مهره‌ای که زورش بیش سهمش بیشتر.

در همین تقسیم غنائم است که دعواهای باندی گر می‌گیرد و بخشی از این غارت از پرده بیرون می‌افتد. اما این یک وجه مسأله است. دو معادلهٔ سخت‌تر در لایحهٔ بودجه سال۱۴۰۱ در مقابل رژیم قد علم کرده است. این دو معادله چیستند؟ و چه واقعیتی را نشان می‌دهند؟



اولین معادله لاینحل در مورد لایحه بودجه ۱۴۰۱، واهی بودن منابع تأمین بودجه است. این واقعیتی است که حتی رسانه‌های حامی دولت آخوند رئیسی به آن اذعان و نسبت به پیامدهای آن هشدار می‌دهند.

رسالت از باند مؤتلفه در روز دوم اسفند، اول پنبهٔ ادعاهای رئیسی در مورد «تحولخواهی» را زد و با بیان این‌که «شاکله اصلی بودجه سال آینده حرکت در مسیر بودجه سال‌های گذشته است»، اذعان کرد آش همان آش و کاسه همان کاسه است. این روزنامه بحرانهای در پیش رو در لایحه بودجه را شامل: «؛ ناپایداری در منابع و احتمال تشدید کسری بودجه، مبهم بودن هزینه‌ها و میزان پاسخگویی بودجه‌بگیران و بدون نقشه راه جهت رسیدن به اهداف از پیش تعریف شده یا وعده‌ها» توصیف کرد و ادعای رسیدن به رشد ۸درصدی در سال آتی را واهی دانست.

معادله بغرنج دیگر در لایحه بودجه ۱۴۰۱ ابقاء یا حذف ارز ترجیحی است که تبدیل به جنگ درون باندی بین مجلس ارتجاع و دولت رئیسی شده است.



عده‌یی حذف ارز ترجیحی را اسباب بروز نارضایتی و قیام می‌دانند. روز دوم اسفند روزنامهٔ همدلی از باند مغلوب فاش ساخت که مجلس آخوندی در وحشت از خیزش مردم برای بررسی تبعات امنیتی حذف ارز ترجیحی از آخوند طائب سرکردهٔ سازمان اطلاعات سپاه دعوت کرده است به مجلس بیاید.

این روزنامه در مورد تهدید امنیتی حذف ارز ترجیحی نوشته است: «بسیاری از کارشناسان مخالف این اقدام هستند و آن را مساوی با افزایش افسارگسیخته قیمتها و در نهایت بروز نارضایتی‌های اجتماعی می‌دانند».

اما وحشت نظام از بروز قیام در صورت حذف ارز ترجیحی به همان میزان واقعی است که تهدید قیام در صورت ابقای ارز ترجیحی گلوی نظام را می‌فشارد.

حاجی بابایی رئیس کمیسیون تلفیق برای بررسی بودجه روز دوم اسفند در مورد تهدید حذف ارز ترجیحی جهش قیمت‌ها و تهدید بروز قیامهای اجتماعی گفت: «سناریوی پیچیده کردن ۹میلیارد دلار و این حرفها که از صبح زده میشه یعنی مجلس را ببرند روی خطی که با مردم روبه‌رو بشه»

معنای در نظر گرفتن ۹میلیارد دلار پشتوانه برای ارز ترجیحی در بودجه این است که به‌رغم همهٔ شعارهای نظام مبنی بر این‌که معیشت را به برجام گره نمی‌زند، اما برای محقق شدن توافقنامه برجام کیسه دوخته و کمیسیون تلفیق، ارز ترجیحی را با احتساب این‌که نفت را به فروش می‌رساند، در نظر گرفته و محاسبه کرده تا جهش قیمت کالاهای اساسی را مهار کرده و از بروز قیام جلوگیری کرده باشد. اما اگر در برجام به توافق نرسند چه؟ و اگر دریچه فروش نفت، هم‌چنان به روی رژیم بسته بماند چه می‌شود؟



این بار مخالفان ابقاء ارز ترجیحی خطر قیام را گوشزد می‌کنند. شریعتی عضو مجلس ارتجاع در روز اول اسفند سربسته به این واقعیت اشاره کرده و گفت: «عملا ما بودجه کشور را هم از جهت وابستگی به نفت افزایش دادیم، هم بیش برآوردی داریم، هم بعضی از هزینه‌ها را قطعی می‌کنیم. اگر درآمد محقق نشود ما نمی‌توانیم پاسخ بدهیم دولت مجبور هست پول چاپ بکند و اون هزینه‌ها را انجام بدهد».

آری، هر دانشجوی سال اول اقتصاد می‌داند چاپ پول یعنی تورم و گرانی و به دنبالش رکود و بیکاری. آن هم در اقتصاد درهم شکسته رژیم که چندین برابر ضریب می‌خورد. این جاست که بن‌بست بودجه به مثابهٔ پرتگاهی که از هر دو سوی آن امکان سقوط و متلاشی شدن می‌رود در برابر نظام دهان باز کرده است.