Od czasów budowy ekspresówki Piaski wiele straciły. Dawniej ruch szedł środkiem miasteczka i wszystko kręciło się wokół drogi, drogą przybywało i drogą odchodziło. Handel, religia, polityka, ludzie i poglądy. Zdobywcy i wyzwoliciele. Zło i dobro, zniszczenie i odbudowa. Takie położenie to błogosławieństwo i przekleństwo w jednym, o czym Piaski w swej pięćsetletniej historii przekonały się nie raz. W czasach Kongresówki zbudowany przez Franciszka Christianiego trakt uściługski spotkał się tu z traktem zamojskim realizowanym przez inżyniera Bayera. Dalej wspólnym śladem pobiegły w kierunku Lublina i Warszawy. Dzięki tym inwestycjom w Piaskach skrzyżowały się szlaki lwowsko-stanisławowski z kijowsko-łuckim i zyskały wygodne połączenie ze stolicą Królestwa Polskiego. Już w latach 40-tych XIX wieku obie drogi miały utwardzoną nawierzchnię, co jak na tamte czasy było rzadkością. Przez następne sto pięćdziesiąt lat, aż do 2004 roku, wąską ulicą Lubelską w Piaskach, wśród domów, kamienic, żydowskich sklepów i straganów, przeciskał się każdy, kto chciał dostać się ze Wschodu na Zachód i z Zachodu na Wschód. Piesi, konni, zmotoryzowani, żołnierze i cywile, a w ostatnich dekadach głównie kierowcy ukraińskich i rosyjskich ciężarówek. W 2004 oddano do użytku obwodnicę i piękny sen, będący dla innych codziennym koszmarem, odszedł w zapomnienie. Cały odcinek przeczytasz na: https://tomaszrzepecki.wordpress.com/2021/04/03/odcinek-5-piaski/