Droga numer 17. Stara, dobra siedemnastka. Wspomnienia. Nie jakieś szalenie istotne, ale jego, więc ważne. Pan T. próbował przypomnieć sobie te wszystkie wyjazdy i powroty, które zlały mu się w jedną niekończącą się odyseję. Chciał nadać sens każdemu z nich. Skonkretyzować, umiejscowić w czasie i tym sposobem wyodrębnić spośród morza innych. Później ukształtować na wzór człowieka – obdarzyć osobowością i tchnąć w nie życie. Tak myślał o swoich podróżach. Jak o czymś, co żyje, biegnie równolegle i nierozerwalnie splata się z jego losem tworząc jedność.
Cały odcinek przeczytasz na: https://tomaszrzepecki.wordpress.com/2021/05/23/odcinek-10-nad-wisla-i-nad-bugiem/