Nos

Mam znajomą Gosię, co się,
Chwali, że ma wszystko w nosie.
Czy ją spotka to czy tamto,
Gosia mruczy: w nosie mam to!
Czy jest zima, czy jest lato,
Gosia zawsze w nosie ma to.
Do niczego nie przekonasz,
Gosi. W nosie ma to ona.
Lecz im więcej w nosie Gosi,
Tym nos bardziej się unosi,
I rozrasta się na boki.
Jest szeroki, jest wysoki.
Pną się w górę nosa skosy,
Można rzec by: nos nad nosy!
Albo krzyknąć z trwogą w głosie:
To największy nos w kosmosie!
Taki okrzyk aż się prosi.
Ale zaraz, nie ma Gosi?
Co się dzieje? O mój losie!
Czy ktoś może widział Gosię?
Tak! Ryknęły cztery łosie!
My widziałyśmy na szosie!
Wczoraj rano to stało się:
Nos ogromny wessał Gosię!
Wessał nogi, wessał ręce,
Został tylko nos, nic więcej.
Wniosek więc wyciągnąć da się,
Że gdy wszystko w nosie ma się,
Biorąc jako swój wzór Gosię,
Też się w końcu kończy w nosie!