Mniejsze i większe kryzysy, które pojawiły się u nas w ostatnich miesiącach, skłoniły nas do refleksji na temat tego, w jaki sposób chcemy tworzyć podkast w czasach późnego kapitalizmu. Zastanawiamy się więc, jak stać się przestrzenią, która zamiast powielać logikę produkcji, zapieprzu i niedoboru, funkcjonuje jako miejsce pogłębionej refleksji, powolnej wiedzy i regeneracyjnych relacji. Czy podkast może stać się oazą w świecie przebodźcowanym zalewem informacyjnym? Czy da się zmniejszyć dystans pomiędzy osobami tworzącymi audycje a osobami po drugiej stronie odbiornika?