وقتی می‌گوییم جامعهٔ ایران یک جامعه انفجاری است و پتانسیل آن را دارد که با یک جرقه منفجر شود، گزافه نگفته‌ایم. این روزها به هر گوشهٔ ایران نگاه می‌کنیم آمادگی خلقی ستمدیده و جان به لب رسیده را می‌بینیم که مترصد شورش و آمدن به کف خیابان‌هاست. یک نمونه از آنچه می‌گوییم مربوط است به بازنشستگان و مستمری‌بگیران کشور. این سومین بار است که بازنشستگان و مستمری‌بگیران در سال جدید تجمع اعتراضی تشکیل می‌دهند و نظام فرتوت آخوندی را به چالش می‌کشند. وضعیت وخیم معیشتی، حقوق‌های پایین و گرانی کمرشکن، زندگی را برای آنها به یک دوزخ سوزان تبدیل کرده است.

تجمع اعتراضی آنها این بار در تهران و ۲۶شهر دیگر در حالی برگزار شد که نیروی سرکوبگر انتظامی در آمادگی کامل قرار داشت و تلاش می‌کرد با حمله به اعتراض‌کنندگان مانع از فیلمبرداری و نیز پیوستن مردم به صفوف آنها شود.



«کف خیابان»، محل تلاقی اعتراض‌کنندگان
تکرار خیزش و بالغ شدن آن به سه حرکت اعتراضی در سال جدید، گویای آمادگی اجتماعی برای کشاندن اعتراضات به کف خیابان است. در شعار بازنشستگان این واقعیت به‌روشنی متبلور شده است.

تا حق خود نگیریم، یکشنبه‌ها همینیم»

«فقط کف خیابون، به دست میاد حقمون»

رسیدن به این نقطه که تنها با آمدن به کف خیابان‌ها و دست‌زدن به اعتراض و خیزش می‌توان حقوق به‌یغما رفتهٔ اجتماعی را به‌دست آورد، یک دستاورد مبارک برای جنبش اجتماعی و یک زنگ خطر جدی برای استبداد دینی است.

سراسری و همزمان بودن این اعتراضات، تمرینی است برای آفریدن قیام در کف خیابان‌ها. این اعتراضات در پیوند با نارضایتی عمومی، می‌تواند خیابانهای شهرها را از کنترل حاکمیت خارج کند.

نظام ولایت فقیه از یک‌سو نمی‌تواند دست به سرکوب تمام‌عیار این نوع خیزش‌ها بزند، زیرا خود به دست خود جرقهٔ قیام سراسری را خواهد زد. از سوی دیگر اگر در قبال این خیزش‌ها اقدامی انجام ندهد، میدان را برای گسترش اعتراضات اجتماعی خالی کرده است. از آنجا که خامنه‌ای در آستانهٔ نمایش انتخابات، به‌شدت نیاز دارد بدون بحران و تنش سیاست انقباض حاکمیت را پیش ببرد، این اعتراضات سلسله‌وار و دارای خصلت استمراری، میز چیده شدهٔ او را به هم خواهد زد. شایان توجه این‌که اعتراض‌کنندگان شعار می‌دادند: «ما دیگه رأی نمی‌دیم، از بس دروغ شنیدیم». این شعار نمایش انتخابات را نشانه رفته است و تکرار و گسترش آن برای رژیم خطرناک است.



اشتباه اول، اشتباه آخر
رژیم و کارگزارانش می‌دانند که اکنون هر اشتباه کوچک می‌تواند آخرین اشتباه آنها باشد. پاسدار قالیباف با اشارهٔ دجالگرانه به تبعیض‌های نهادینه شده در جامعه ایران و شکاف عظیم طبقاتی به کل نظام این‌چنین هشدار می‌دهد:

«امروز در نظام با چالشهای مختلفی روبه‌رو هستیم. شاهد معضلات اقتصادی در نظام هستیم. معیشت مردم تحت فشار قرار گرفته تا جایی که مسألهٔ تأمین و توزیع مرغ به‌سادگی با روح و روان مردم بازی می‌کند. این مسائل به‌علت ضعف مدیریت است، نه کمبود منابع. امروز دشمنان برای تضعیف نظام از حوزه اقتصاد وارد می‌شوند، لذا دوقطبی فقر و غنا برای نظام، مهمتر از دوقطبی جنگ و صلح شده است... اگر پاسخ دقیق، به موقع و سریع به خواسته‌ها داده نشود، هر روز با مسائل مختلفی مواجهیم».

این چوب‌زن کف خیابان جمع‌کن سابق و رئیس مجلس کنونی به‌صراحت اعتراف می‌کند که محصول شکاف طبقاتی باعث به میدان آمدن عنصر اجتماعی و شورش در شهرها می‌شود و باید برای خواباندن آن نیروی سرکوبگر اعزام کرد و این نیز برای حاکمیت خالی از هزینه نخواهد بود.

«ناکارآمدیهای یاد شده سبب مشکلاتی می‌شود که سربار آن را نیروی انتظامی باید تحمل کند و هر اقدامی در این راستا موجب مسائل مختلف می‌شود» (ایسنا. ۲۱فروردین ۹۹).

او در عین درخواست تأمین نیروی انتظامی و اختصاص مزایا و امکانات بیشتر به آن، به‌گونه‌یی دجالگرانه سعی می‌کند نفرت و انزجار مردم از این سرکوبگران را کاهش دهد و بپوشاند:

«امروزه نیروی انتظامی در بطن زندگی مردم است و خیلی وقتها فرماندهان ناجا بیشتر از نیروهای خود با مردم دیدار می‌کنند، بنابراین شناخت پدیده‌ها پیش از اقدام کردن، امری واجب است. ناجا زمانی موفق است که بتواند به‌صورت فعال و جلوتر از پدیده‌ها حرکت کند».

منظور از «فعال و جلوتر از پدیده‌ها حرکت کردن» وحوش انتظامی یعنی نبض جامعه را در دست داشته باشند، قیام را پیش‌بینی کنند و به موقع جلوی آن را بگیرند.



دو بردار ناهم‌جهت
خامنه‌ای سودای انقباض حاکمیت و جراحی نظامش را دارد و در یک‌کلام به این می‌اندیشد که چگونه در تلاطم بحرانها، ولایت خود را برقرار نگهدارد ولی مردم ایران به نبود او و براندازی ولایت کرونایی‌اش می‌اندیشند. این دو بردار ناهم‌جهت آمادگی دارند که هر لحظه با یکدیگر تصادم کنند. خیزش بازنشستگان در ادامهٔ قیام سراوان، از نمودهای این تصادم در جامعه‌یی با پتانسیل بالای انفجاری است.

تپیدنهای دل‌ها ناله شد، آهسته آهسته

رساترگر شود، این ناله‌ها، فریاد می گردد