Jesienna pszczoła

Zuzanna, pasiasta pszczoła,
Jesienią jest w złym humorze,
Bo więdną kwiatki, nie pachną zioła,
I coraz chłodniej na dworze.
Spotkała na łące Eryka,
Pasikonika, który,
Bez przerwy fikołki fika i bryka,
I podskakuje do góry.
I pyta: Drogi Eryku,
Czy mi powiedzieć możesz,
Czy możesz zdradzić, w czego wyniku,
Jesteś wciąż w świetnym humorze?
Eryk uśmiechnął się tylko na to,
Do pszczoły Zuzanny woła:
Jesień czy wiosna, zima czy lato,
Rozejrzyj się dookoła!
Sowa na sośnie! Tam kasztan rośnie,
Wiewiórki gonią po drzewach,
Kaczka nad rzeką kwacze radośnie,
A czasem kos jeszcze śpiewa.
Teraz jest jesień, więc, oczywiście,
Tak już po prostu się dzieje,
Że z drzew na trawnik zlatują liście,
Gdy wiatr trochę mocniej zawieje.
I takich liści leżą tysiące,
To denerwować może,
Lecz popatrz, pszczoło, jak błyszczą w słońcu,
I są w niezwykłym kolorze.
A nawet potem, gdy przyjdzie zima,
I lód na jeziorach nie pęknie,
Bo mróz na dworze wciąż będzie trzymał,
To zrobi się jeszcze piękniej.
Wszędzie dokoła cudownie biało,
Gdy śnieg z góry, z chmury nam spadnie,
A nawet gdyby nie napadało…
To przecież też bardzo ładnie.
Zuzanna słucha pasikonika,
Myśląc: „No, niezła szkoła…”.
I w jednej chwili zły humor znika,
A pszczoła się staje wesoła!
I życia nagle dostrzega blaski,
Słoneczko mocno ją grzeje,
I mówi sobie: mam śliczne paski!
I śmieje się, śmieje i śmieje…