آخوند روحانی روز ۸خرداد گفت: «قدم‌های پایانی» در مذاکرات وین «در دسترس است». روز ۶خرداد نیز روحانی مدعی شد «بخش‌های اصلی تحریم در توافق (وین) پایان یافته» و «توافق نزدیک است!».

اما مواضع آن طرف میز در مذاکرات وین، سراپا متفاوت بود. بلینکن در واکنش به ادعای روز ۶خرداد روحانی، با لحن طعنه‌آمیزی گفت: «خب، من فکر می‌کنم این خبر جدیدی برای ماست!». جیک‌سولیوان، مشاور امنیت ملی کاخ‌سفید هم واکنش نشان داد و گفت: «واشنگتن در مذاکرات وین به هیچ توافقی با تهران نرسیده است».



ادعاهای روحانی حتی طرف‌های اروپایی را نیز به واکنش واداشت. یک مقام ارشد اروپایی با اظهار شگفتی از حرف‌های روحانی گفت: «مشخص نیست روحانی بر چه اساسی چنین حرف‌هایی زده است؟!» (۷خرداد). وزیر خارجهٔ انگلستان نیز در واکنشی از «اهمیت یک توافق هسته‌یی قوی‌تر» سخن گفت. «توافق قویتر» اصطلاحی است که پیش از آن مقامات اروپایی و آمریکایی آن را توضیح داده بودند که منظور طولانی‌تر شدن و چه بسا دائمی شدن محدودیت‌های هسته‌یی رژیم، جمع کردن بساط موشکی و قطع کردن دست و پای نظام از منطقه است. رسانه‌های بین‌المللی نیز گزارش دادند «آمریکا موضع ماکزیمالیستی رژیم ایران در مورد لغو تحریم‌ها را رد کرده است» (پولیتیکو-۶خرداد).



همین مواضع بود که سخنگوی وزارت‌خارجهٔ رژیم را سراسیمه به واکنش واداشت که بگوید آمریکا و انگلستان «اهداف مذاکرات وین را تحریف می‌کنند» و با سرخوردگی افزود: «این مایهٔ دلسردی» نظام است! (خطیب‌زاده-۷خرداد)؛ موضعی که نشان می‌دهد فشار روی رژیم آخوندی بسیار بالاست.

البته این تازه همهٔ فشارها نبود. همزمان گروسی، دبیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نیز دربارهٔ غنی‌سازی ۶۰درصدی رژیم گفت: «فقط کشورهایی که بمب می‌سازند به‌این سطح می‌رسند» (۵خرداد)؛ و روز بعد هم گفت: «ارائه نکردن توضیحات معتبر» درباره غنی‌سازی در دو سایت اعلام نشده «توسط رژیم ایران، یک مشکل بزرگ است».



اظهارات گروسی به‌رغم التماس و درخواست آخوندها بود که در برابر تمدید یک ماههٔ قرارداد با رژیم خواسته بودند آژانس بر بسته شدن پرونده پی.ام.دی (ابعاد احتمالی نظامی) برنامهٔ هسته‌یی رژیم ایران تأکید کند؛ که اظهارات گروسی نشان می‌دهد آژانس هیچ اعتنایی به آن نکرده است.

این وضعیت رژیم در شرایطی است که جلسهٔ شورای حکام در پیش است. در جلسهٔ قبلی، تروئیکای اروپایی با حمایت آمریکا قطعنامه‌یی آماده کردند که رژیم را محکوم می‌کرد و می‌توانست زمینه‌ساز فعال شدن مکانیسم ماشه و ارجاع پرونده رژیم به شورای امنیت شود. اما در روزهای آخر پذیرفتند قطعنامه را ارائه نکنند، مشروط بر این‌که رژیم تا جلسهٔ بعدی شورای حکام به خواسته‌های جامعهٔ جهانی تن دهد، وگرنه قطعنامه در جلسهٔ آتی، حتی به‌صورت قوی‌تر ارائه خواهد شد.

بنابراین رژیم از ۳جهت زیر فشار سنگین است:

-اروپا و آمریکا

-گروسی

-جلسهٔ آتی شورای حکام



اکنون خامنه‌ای باید هر چه سریع‌تر تعیین‌تکلیف کند؛ آیا پای سرکشیدن جام‌زهر خواهد آمد و نظامش را در مسیر «تنزل بی‌پایان» قرار می‌دهد؟ یا رویارویی با جامعهٔ جهانی را ادامه می‌دهد و پیآمد ارجاع پرونده رژیم به شورای امنیت، رفتن ذیل فصل ۷ و بازگشت تحریم‌های شورای امنیت را به جان می‌خرد؟

زمان تعیین‌تکلیف فرا رسیده، اما خلیفهٔ ارتجاع در این بن‌بست مرگبار، هم‌چنان گرفتار است و دست و پا می‌زند!