Müşrikler Mekke’yi Müslümanlar için yaşanmaz
hale getirmişlerdi. Her köşesinde ayrı
bir zulüm, her sokağında ayrı bir inilti vardı.
Gerilimi ve gerginliği azaltmak isteyen Allah
Resûlü (aleyhissalâtu vesselâm) bir hamle yapmış
ve ashâb-ı kirâmı dinlerini rahatça yaşayabilecekleri
Habeşistan’a hicret etmeye davet etmişti.
Kısa zamanda yüzü aşkın sahabî, soluğu
adil hükümdar Necâşî’nin yurdunda almıştı.
Geride kalanlar da vardı ve onlardan birisi de
Hazreti Ebû Bekir’di. Bir müddet sonra o da
artık Mekke’de barınamaz olmuş ve Habeşistan
yollarına koyulmuştu. Yolda karşılaştığı bir
müşrik, İbnü’d-Dağinne, nereye gittiğini sorunca,
kavminin kendisini kovduğunu ve onu Mekke’de
barındırmak istemediklerini söylemişti.
Hazreti Ebû Bekir, daha düne kadar birçok
meselede fikrine müracaat edilen, hükmüne
tabi olunan, sosyal problemlere duyarlı, değerli
bir kametti. Böylesi bir şahsın sırf inandığı
değerler yüzünden sürülmesi Mekke için büyük
bir kayıp olurdu. Ki İbnü’d-Dağinne, Mekke’nin
ondan mahrum kalmaması adına kendi
himayesine girmesini ve geri dönmesini teklif
etti. Teklifi makul bulan Hazreti Ebû Bekir, yurduna
yuvasına geri döndü.
İnci misal gözyaşlarıyla Kırık Testi’lere doldurulan pınar suyu, sert değil tatlı
ve leyyin. Okudukça fark edeceksiniz; oksijen doluyor beyin. İçtikçe siz de
serinleyeceksiniz benden öte, bencileyin.