Doktora hocam, uluslararası yayınları ve ödülleri olan, ülkemizin yetiştirdiği önemli bilim adamlarından biriydi. Kendisini dine uzak bir insan olarak tanıdım. Ahiretin varlığına inanmıyordu. Evrim inancına sıkı sıkıya bağlıydı. İnsan beyninin fonksiyonları üzerine çalışıyordu. Beni de zaman zaman kendi görüşleri doğrultusunda ikna etmeye çalışırdı.

Bir keresinde ona, “Hocam, insan vücudundaki kusursuz işletilen sistemi, kendi vicdanınızda nasıl izah ediyorsunuz?” diye sordum. Şaşırtıcı bir cevap verdi: “Kâinat ve insandaki bu harika sistem, bir Tanrı olmadan asla olamaz. Bence bu madde âlemini yaratan ve bir düzen koyan bir yüce kuvvet var. Ancak insan bu düzen içinde evrimleşerek bu son halini almıştır (!). Tanrının bizden istediği herhangi bir şey de yoktur (!).”

Bilimle meşgul olan her insaflı insan, yaratılış kanunlarına dayalı, kusursuz işleyen bir sistemi mutlaka fark eder. Ancak bir Yaratıcı’ya inanmak, O’nu tanımak ve sevmek için sadece bilim yeterli olmaz. Peygamberlere ve vahye de ihtiyaç olduğu aşikârdır.

İnsan vücudunda cereyan eden fizikî ve kimyevî hadiseler çok karmaşık olmasına rağmen mükemmel işlemektedir. Mesela göz denilen bir çeşit fotoğraf makinasıyla nasıl görüyoruz? Gören göz mü, beyin mi, yoksa ruh mu? Bir Yaratıcı’nın varlığını kabul etmeden, nasıl gördüğümüzü hakiki mânâda izah etmenin mümkün olmadığını söyleyebiliriz.

Nasıl düşünüyoruz, bilgileri nasıl depoluyoruz, nasıl karar veriyoruz, doğruyu yanlışı nasıl ayırıyoruz? Nasıl yeni keşifler yapabiliyoruz? Bunlar her şeyi bilen ve gören, her şeye gücü yeten bir Yaratıcı’yı kabul etmeden olur mu? Aslında bu işleri izah etmek için ileri sürülen mekanizmalar, O’nun kutsi icraat ve fiillerinin, sebepler âlemindeki yansımaları ve cilveleri değil de nedir? Bizler imtihan gereği olarak O’nun Kudret Elini, maddî gözlerimizle göremiyoruz.