۲۵۰تن از اعضای مجلس ارتجاع روز ۲۱فروردین طی نامه‌یی به رئیسی جلاد، شروطی را برای تیم مذاکره‌کنندهٔ رژیم تعیین کردند. آنها از جمله خواستار تضمین قانونی خارج نشدن آمریکا از برجام، حذف مکانیسم ماشه، ممنوعیت اعمال تحریم‌های جدید و برنگشتن تحریم‌های برداشته شده، دریافت وجوه حاصل از صادرات نفت از طریق بانکی، آزاد شدن پول‌های بلوکه‌شده و آزادی سرمایه‌گذاری شدند.

در همین روز پاسدار قالیباف نیز طی سخنانی در جلسهٔ علنی مجلس گفت: مذاکرات هسته‌یی باید به‌ حصول منافع تضمین شده، پایدار و ملموس اقتصادی منجر شود.

عباس‌زاده، سخنگوی کمیسیون امنیت مجلس ارتجاع هم گفت: دنبال رفع همه تحریم‌ها اعم از تحریم شرکت‌ها، نهادها و اشخاص هستیم».

در همین حال امیرعبداللهیان، وزیر خارجهٔ رژیم هم گفت: «نظام روی خطوط قرمز خود ایستاده و خواهد ایستاد». وی بدون آن‌که مشخص کند این خطوط قرمز شامل چه مواردی می‌شود، افزود: «ما دنبال این هستیم که تحریم‌ها از میان برداشته شود ولی عزتمندانه و پایدار».

آخوند رئیسی در نمایش حکومتی فناوری هسته‌یی گفت: «فناوری اتمی... غیرقابل بازگشت است ما در مذاکرات یک گام عقب‌نشینی نخواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد فناوری هسته‌یی دچار کندی شود»(سایت آخوند رئیسی ۲۰فروردین ۱۴۰۰).

در اظهارات یاد شده، یک امر روشن و بدون ابهام وجود دارد که آن هم برداشته شدن تحریم‌ها و دریافت وجوه حاصل از صدور نفت است. اما آنچه ناروشن و مبهم است، خطوط قرمز مورد اشارهٔ امیرعبداللهیان و مورد غیرقابل عقب‌نشینی در اظهارات رئیسی است.

برای درک مرحله کنونی مذاکرات وین و این‌که موضع طرفین در مرحلهٔ کنونی چیست، بایستی قطعات مختلف واقعیت را در کنار هم قرار داد تا بتوان تصویری از این پازل به‌دست آورد.

آن‌چنان‌که تحلیل‌گران و طرف‌های ذیربط در مذاکرات می‌گویند، حذف یا ابقای سپاه پاسداران در لیست تروریستی وزارت‌خارجهٔ آمریکا یکی از موانع و چالش‌های مذاکرات است. هنگامی که روز ۶فروردین امیرعبداللهیان طی مصاحبه‌یی گفت: «مقامات ارشد سپاه همواره به‌ ما یادآوری می‌کنند که در راستای منافع نظام، موضوع سپاه را در اولویت خود قرار ندهید» به‌نظر می‌رسید که رژیم از خواسته خود مبنی بر حذف نام سپاه پاسداران از لیست تروریستی کوتاه آمده و این مانع کنار رفته است، اما بلافاصله پاسدار شریعتمداری، گردانندهٔ کیهان خامنه‌ای، به‌صحنه آمد و وزیر خارجهٔ رژیم را مورد عتاب و خطاب قرار داد که: «تسلیم را به فرماندهان سپاه نسبت داده و ایثار نامیدید. فرماندهی سپاه باید سخنان امیرعبداللهیان را اصلاح کند». کمال خرازی، مشاور خامنه‌ای هم گفت: «قطعا سپاه پاسداران باید از لیست تروریستی آمریکا حذف شود».

به این ترتیب ۲مشکل در درون رژیم قابل رؤیت است، یک طرف، خفگی و نیاز به رفع تحریم‌های اقتصادی است و از طرف دیگر، نیاز به دست باز داشتن در ادامهٔ جنگ‌افروزی‌های منطقه‌یی و اقدامات تروریستی به‌عنوان سپری برای حفظ نظام ولایت فقیه. خامنه‌ای در میان این ۲نیاز متضاد در گل‌ مانده است.

البته سردمداران رژیم به‌صراحت نمی‌گویند که دردشان و مرز سرخی که به‌طور کلی تکرار می‌کنند، چیست، اما یکی از کارگزاران رژیم بدون ذکر نامش به رویترز درز داده است که رژیم پیشنهاد آمریکا را مبنی بر حذف سپاه پاسداران از لیست تروریستی به‌شرط باقی ماندن نیروی قدس در لیست تروریست‌های خارجی، رد کرده است»(سایت حکومتی انتخاب ۲۰فروردین).

روشن است که خروج سپاه از لیست در حالی که بازوی ترویستی‌اش، نیروی قدس، در آن باقی بماند، هیچ تغییر کیفی در وضعیت ایجاد نخواهد کرد؛ چرا که این نیروی قدس است که خط تروریسم ولی‌فقیه ارتجاع را پیش می‌برد و نیروهای نیابتی رژیم را از سوریه و عراق گرفته تا یمن و لبنان و دیگر جاها، تغذیه و هدایت می‌کند.

به این ترتیب رژیم آخوندی در مذاکرات احیای برجام، بین ۲دیوار سخت بتونی گرفتار شده است. یک دیوار، تحریم‌ها و خفگی اقتصادی ناشی از آن است که بقای نظام را به‌مخاطره انداخته و دیوار دیگر باقی ماندن نیروی تروریستی قدس در لیست تحریم‌هاست که اگر برداشته نشود، به‌تعبیر خود خامنه‌ای، «بازوی قدرت»ش در منطقه قطع می‌شود.

آیا خلیفهٔ ارتجاع می‌تواند تصمیمی را که تاکنون از اتخاذ آن عاجز بوده، بگیرد و به‌خاطر نجات از خفگی اقتصادی، از ابقای نیروی قدس در لیست تروریستی صرف‌نظر کند؟