یک علامت سؤال بزرگ در برابر جامعهٔ جهانی! شاید برخی درک نکنند یا در چارچوب سیاست مماشات با آخوندها نخواهند درک کنند؛ این‌که مگر دو هفتهٔ پیش با وجود تمامی سنگ‌اندازیهای آخوندها، شورای حکام از صادر کردن قطعنامه علیه رژیم کوتاه نیآمد و باز هم فرصتی دیگر به رژیم نداد؟ پس چرا رژیم یک بار دیگر به‌جای استفاده از این فرصت، شروع به لگدپراکنی به آژانس کرده و و آژانس را تلویحاً به جاسوسی و زمینه‌سازی عملیات تروریستی علیه تأسیسات اتمی رژیم متهم کرده و می‌گوید: «اصرار آژانس برای نصب دوربین در سایت‌های صدمه دیده را نمی‌پذیریم. این درخواست در راستای همان عملیات تروریستی علیه نظام است». (پاسدار اسلامی-رئیس انرژی اتمی رژیم-۶مهر)



به این ترتیب بسیاری در این ابهام هستند که به‌راستی چرا آخوندها این‌طور زیر میزی می‌زنند که با امتیازدهی جامعهٔ جهانی، روز ۲۲شهریور چیده شد و رژیم در تنگنایی سخت، به‌شدت به آن نیاز داشت؟

مقاومت ایران سال‌ها و دهه‌هاست این پرسش را پاسخ داده است. این‌که دو پارامتر ماهیت و بن‌بست نظام اجازه نمی‌دهد خامنه‌ای بتواند از این فرصتها استفاده کند و با جامعهٔ جهانی همراهی واقعی داشته باشد؛ بر اساس همین درک واقعی از ماهیت و وضعیت رژیم است که مجاهدین و مقاومت ایران بارها هشدار داده‌اند: تنها و تنها راه در برابر رژیم ایران قاطعیت است و بس!



اکنون با لگدپرانی‌های این روزهای رژیم زنگ‌های هشدار به صدا در می‌آید. مدیرکل آژانس اتمی هشدار می‌دهد: «کنترل (برنامهٔ هسته‌ای) رژیم ایران از دستمان خارج خواهد شد»؛ وزیر خارجهٔ فرانسه اذعان می‌کند: «هر چه برنامه هسته‌یی این رژیم خطرناکتر می‌شود، خطر یک بحران بزرگ، بیشتر می‌شود»؛ فارن پالیسی می‌نویسد: «رژیم ایران از مذاکرات برجام برای دستیابی به‌بمب اتم سوء‌استفاده می‌کند»؛ وزیر خارجهٔ عربستان از جامعهٔ بین‌المللی می‌خواهد با نقضهای هسته‌یی رژیم ایران مقابله کند؛ وال استریت ژورنال با اشاره به سیاست‌های دولت آمریکا می‌نویسد: «کاخ‌سفید باید از چماقهای بیشتر و هویج‌های کمتری برای مجبور ساختن تهران برای رسیدن به توافقی جدید استفاده کند»؛ و لودریان، وزیر خارجهٔ فرانسه همان هشداری را که از چند دههٔ پیش مقاومت ایران بارها با صدای بلند تکرار کرده، می‌دهد که «جامعهٔ بین‌المللی دربارهٔ برنامه هسته‌یی رژیم ایران باید کاملاً قاطعانه عمل کند!».



این وضعیت بحرانی، که ناشی از ماهیت رژیم و به‌اتمام رسیدن ذخایر استراتژیک آن است که دیگر حتی ظرفیت استفاده از فرصتها را هم ندارد، درون نظام هم زنگ‌های هشدار را به‌صدا درآورده. یکی از «بلاتکلیفی کسالت‌بار برجام» می‌گوید و هشدار می‌دهد: «خطر بازگشت‌ناپذیر شدن به برجام، خطر بالقوه اما نزدیکی (برای نظام) است» (جلال خوش‌چهره-کارشناس حکومتی-۷مهر)؛ آن یکی با نگرانی می‌نویسد: «باید منتظر ادامه کشمکش‌ها و افزایش نزاع بین نظام و غرب باشیم» (روزنامهٔ ابتکار-۷مهر)؛ آن یکی اقتصادفروپاشیدهٔ نظام را یادآوری می‌کند و می‌نویسد: «هر روز بیشتر در وضعیت نابه‌سامان اقتصادی غوطه‌ور‌ می‌شویم» و با اشاره به لگدپرانی‌های نظام در برابر جامعهٔ جهانی هشدار می‌دهد «رفتن پرونده هسته‌یی نظام به شورای امنیت می‌تواند شرایط را سخت‌تر از» این هم بکند! (روزنامهٔ آرمان-۷مهر)؛ و رئیس سازمان انرژی اتمی پیشین نظام هم با اشاره به سرمنشأ تمامی این بدبختی‌های رژیم، می‌نالد: «برای اولین بار مجاهدین در یک نشست خبری گفتند نظام برای دستیابی به جنگ‌افزار هسته‌یی تلاش می‌کند» و این افشاگری باعث شد «یک هم آوایی بزرگ، میان قدرتهای جهان علیه جمهوری اسلامی شکل» بگیرد! (صالحی-مقدمهٔ کتاب تندباد حوادث).



اکنون با اقدامات اخیر رژیم باز هم همان هشدار همیشگی مقاومت ایران به‌عنوان نخستین افشاکنندهٔ برنامهٔ بمب‌سازی اتمی رژیم و طرفی که تاکنون ۱۲۰رشته افشاگری علیه برنامهٔ هسته‌یی رژیم انجام داده، جامعهٔ جهانی را در برابر وظیفهٔ اصولی خود قرار می‌دهد که برای مقابله با ماجراجویی‌های هسته‌یی رژیم، تنها راه قاطعیت است و بس!