دبی، برگزارکننده یکی از چالش‌برانگیزترین اکسپوهای معاصر، در رویارویی با همه‌گیری جهانی، این رویداد را با یک سال تأخیر برگزار کرد و ایران نیز مطابق معمول چند دهه گذشته در آن حضوری بی‌رمق دارد.

بیش از یک قرن پس از آغاز این هماورد جهانی، این نمایشگاه در نزدیک‌ترین فاصله با مرزهای ایران در حال برگزاری است اما بازدید از غرفه ایران چندان شور و شعف و افتخاری برای بازدیدکنندگان ایرانی ایجاد نکرده است.

درحالی‌که مقامات گردشگری در ایران «حفظ آبروی کشور» را دغدغه اصلی برگزارکنندگان اعلام کرده بودند اما طبق روال معمول برگزاری این نمایشگاه‌ها توسط مجریان دولتی در جمهوری اسلامی ایران، مجموعه‌ای از بی‌دقتی، بی‌سلیقگی، شتاب‌زدگی و بی‌مبالاتی، این فرصت بزرگ را تبدیل به یک آبروریزی منطقه‌ای کرد.

خط قرمزهای ایدئولوژیک مقامات کشوری، بازدیدکنندگان را از تماشای بخش‌ بزرگی از زیبایی‌های آیینی، فرهنگ، هنر و تاریخ ایران محروم کرد. جشن مهرگان به عنوان مثال می‌توانست نقطه آغاز بسیار مناسبی برای غرفه ایران باشد. جشن آبانگان که در ستایش «زنان و آب‌» در ایران باستان انجام می‌شد می‌توانست با توجه ویژه این رویداد جهانی به انرژی و خشک‌سالی و توانمندی‌های زنان، نقطه درخشانی در این نمایشگاه باشد که به‌آسانی از دست رفت.