شورای اقتصادی و اجتماعی ملل متحد (اکوساک) روز۲۳ آذر ۱۴۰۱ با اکثریت آرا به‌قطعنامهٔ اخراج رژیم زن‌ستیز آخوندی از کمیسیون «مقام زن» ملل متحد رأی داد.

اخراج یک دولت از یک نهاد بین‌المللی یک اقدام نادر است که با افشای جنایات رژیم در جریان قیام سراسری مردم ایران علیه زنان و دختران ایران صورت گرفت. رژیم آخوندی به‌تقلای گسترده‌یی دست زد تا از طریق دولتهای همدست خود جلو این قطعنامه را بگیرد، اما به‌طور خفت‌باری شکست خورد. این، یک پیروزی بزرگ برای مردم و مقاومت ایران، به‌ویژه زنان شجاع ایرانی است که نقش پیشتازی آنها در قیام سراسری کنونی اعجاب جهانیان را برانگیخته است. کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران با استقبال از تصمیم اکوساک، تأکید کرد که «حضور رژیم آخوندی در کمیسیون مقام زن که با هدف ترویج برابری جنسیتی و توانمند سازی زنان تشکیل شده در مغایرت تمام‌عیار با اهداف این کمیسیون بود. رژیمی که بالاترین اعدام کننده زنان در جهان است و بیش از ۴دهه است که زنان و دختران ایران را به‌خاطر ابتدایی‌ترین حقوق خود سرکوب می‌کند و چه در قانون و چه در عمل خشونت علیه زنان را تشویق و ترغیب می‌کند و بیش از ۲۷ ارگان حکومت این خشونت را در خیابان‌ها تحت نام ”مبارزه با بدحجابی“ به اجرا در می‌آورند. این رژیمی است که زن‌ستیزی، آپارتاید جنسی و خشونت علیه زنان در قوانینش نهادینه شده است. چنین رژیمی و نمایندگان آن هیچگاه صلاحیت حضور در سازمان ملل و به طریق اولی عضویت در کمیسیون مقام زن را نداشته‌اند».



آخوندها و متحدان آنها در تلاش برای جلوگیری از تصویب قطعنامه اخراج رژیم از یک ارگان ملل متحد، با فریبکاری دم از دفاع از منشور سازمان ملل می‌زدند و می‌گفتند تنوعات فرهنگی و چند جانبگی یک ضرورت ملل متحد است. آنها در جریان بحثهای اجلاس اکوساک و به‌منظور بازداشتن کشورها از رأی مثبت به‌ قطعنامهٔ اخراج، ادعا می‌کردند که این بدعتی خطرناک خواهد بود که یک عضو رسمی سازمان ملل به‌خاطر مقاصد سیاسی از یک ارگان این سازمان اخراج شود. این استدلالها، البته با دلایل محکم در سخنرانیهای سایر کشورها در اجلاس اکوساک و هم‌چنین در متن قطعنامه پاسخ داده شد و در نهایت آرای قاطع اعضای حاضر، به‌اخراج رژیم زن‌ستیز آخوندها از کمیسیون مقام زن منجر شد.



هم‌چنان‌که در سخنرانیهای این اجلاس مشهود است و هم‌چنان‌که در جریان طرح قطعنامه و بالا‌گرفتن فراخوانهای اخراج رژیم همگان شاهد بوده‌اند، خون صدها شهید قیام سراسری مردم ایران به‌ویژه خون زنان و دخترانی چون مهسا و هستی که به دست دژخیمان خامنه‌ای جان باختند، دلیل و برهان قاطع و روشنی بود که ضرورت اخراج را اثبات کرد و بر دجالگری و فریب آخوندها مهر بطلان زد.

حقیقت این است که درست در نقطه مقابل ادعای آخوندها، اخراج رژیم ضدبشری آخوندها از تمامی ارگانهای ملل متحد، جدی‌ترین دفاع از منشور ملل متحد و موجب تقویت و اعادهٔ حیثیت به‌سازمان ملل است چرا که حضور رژیمی که هیچ‌گونه تعهد و پایبندی به‌کنوانسیونها و معاهدات و قطعنامه‌های بین‌المللی ندارد و از تمامی موقعیتها و کرسی‌های خود در ارگانهای ملل متحد، و حتی از تسهیلات دیپلماتیک، در خدمت سرکوب و تروریسم استفاده می‌کند، فقط موجب تضعیف و بی‌اعتباری سازمان ملل و منشور آن می‌شود.

بنابراین باید تأکید کرد که اخراج دیکتاتوری تروریستی آخوندها از ارگان زنان سازمان ملل، گام اول در اخراج رژیم از ملل متحد و همهٔ ارگانها و مجامع بین‌المللی است، زیرا هم‌چنان‌که خانم مریم رجوی پیوسته تأکید کرده «این رژیم به‌هیچوجه مردم ایران را نمایندگی نمی‌کند. پرونده نقض حقوق‌بشر دیکتاتوری ضدبشری باید به‌شورای امنیت ملل متحد ارجاع شود و سردمداران آن به‌خاطر ۴دهه جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی محاکمه شوند».