تلویزیون حکومتی روز ۱۴فروردین در اقدامی نادر، حرفهای رئیسی جلاد در اولین جلسهٔ شورای عالی رفاه و تأمین اجتماعی در تاریخ ۵ اسفند۱۴۰۰ را پخش کرد. رئیسی در این جلسه می‌گفت: «بحث رفع فقر مطلق، از وظایفی است که ما همین امشب نباید اجازه بدهیم یک کسی بی‌شام سر بر بالین بگذارد. همین امشب نه فردا شب!». آخوند رئیسی در ادامه ضمن تأکید بر این‌که «برای رفع فقر مطلق یک برنامهٔ بسیار سریع ما می‌خواهیم» دستور داد برنامه‌های کوتاه مدت و میان مدت و بلندمدت هم باید تهیه شود. در همین برنامه تلویزیونی، وزیران سابق و لاحق کار و رفاه دولت رئیسی هم وعده می‌دادند که در اجرای دستورات رئیسی، طرح‌های چنین و چنانی را آماده کرده‌اند و عنقریب است که آثاری از فقر در جامعه بر جا نماند. اما واقعیت روی زمین این است که طی یک سال و نیمی که رئیسی روی کار آمده، یک قلم، میزان همین «فقر مطلق» که او مدعی مبارزه با آن بوده، از ۲۷درصد به‌۳۷درصد رسیده است (مردم‌سالاری ـ ۱۴فروردین). اگر «دولت یکدست» بر سر کار نبود و دستگاه تبلیغاتی رژیم و رادیو تلویزیون دربست در خط ولی‌فقیه ارتجاع قرار نداشت، از سراسیمگی و فضیحت مشهود در این برنامه تلویزیونی، می‌شد تصور کرد که این صحنه‌ها نمایشی است که به‌منظور تمسخر رئیسی و برملا کردن وعده‌درمانی‌های او تهیه شده؛ اما پیدا بود که هدف از نمایش این صحنه‌ها القای این است که فقر مردم فراموش نشده تا آبی بر آتش خشم میلیونها مردمی بریزند که ۸۰درصد آنها زیر خط فقر و ۴۰درصدشان زیر خط بقا به‌سر می‌برند و به‌سختی می‌توانند نان خالی برای زنده ماندن خود پیدا کنند. گواه دیگر برای این گمان، اظهارات آخوند گلپایگانی رئیس دفتر خامنه‌ای در یک مصاحبهٔ مفصل با خبرگزاری سپاه پاسداران (۱۴ فروردین) است. نامبرده در این مصاحبه ضمن شرح کشافی دربارهٔ ساده‌زیستی خامنه‌ای و این‌که فرزندانش اجاره‌نشین هستند و خودش از مال دنیا هیچ ندارد و با نذورات و هدایای مریدان و مقلدان روزگار می‌گذراند... می‌گوید: «غصه و اندوه حضرت آقا برای مردم، آقا را پیر کرده است. چه در دولتهای قبلی و چه حالا مسئولان درجه یک که می‌آیند خدمت ایشان سراغ ندارم که در جلسه‌ای سفارش مردم و معیشت مردم را نکرده باشند». اگر چه خلیفهٔ ارتجاع از اوضاع فاجعه‌بار مردم ایران ککش نمی‌گزد، اما وقتی اظهارات مباشرش را در کنار برنامهٔ تلویزیونی قرار می‌دهیم می‌توان دریافت که خامنه‌ای به‌عنوان دیکتاتوری که تمام هم و غمش حفظ حاکمیت لرزانش می‌باشد، بیمناک انفجار اجتماعی است. کما‌ این‌که رسانه‌ها و کارشناسان و اقتصاددانهای حکومتی نیز مداوماً نسبت به‌وقوع قیام، به‌او هشدار می‌دهند. یکی از این کارشناسان به‌نام راغفر هشدار داد: «اگر یک عزم جدی سیاسی برای اصلاحات اقتصادی وجود نداشته باشد ما باید انتظار بحرانهای خیلی عمیق‌تر و گسترده‌تر از آنچه که در چهار ماه نخست نیمه دوم امسال پیش آمد را در ماه‌های سوم و چهارم ۱۴۰۲ انتظار داشته باشیم» (سایت اقتصاد۲۴ ـ ۹فروردین). اما آیا یک عزم جدی سیاسی در این مورد وجود دارد؟ روزنامه حکومتی جمهوری اسلامی (۱۴فروردین) به‌این سؤال این‌گونه جواب می‌دهد: «از مجموع سخنان و مواضع ابراز شده توسط مسئولان در دو هفته اول سال جدید (۱۴۰۲) به‌روشنی فهمیده می‌شود حضرات قصد ندارند در سیاست‌های شکست خورده خود در هیچیک از زمینه‌ها کوتاه بیایند!». و یک روزنامهٔ حکومتی دیگر نیز می‌نویسد: «هیچ چشم‌انداز روشنی برای رفع این مشکلات (اقتصادی) یا لااقل اصلاح امور از سوی دولت» وجود ندارد (شرق ـ ۱۴فروردین). در این صورت، اگر خامنه‌ای نه می‌خواهد و نه می‌تواند از سیاست‌های شکست‌خورده خود دست بردارد و هیچ اصلاحی هم متصور نیست، چشم‌انداز از چه قرار خواهد بود؟ همان اقتصاددان حکومتی پاسخ می‌دهد: «وضع به‌جایی خواهد رسید که اگر این لشگر گرسنگان به‌میدان و خیابان بیایند هیچ‌کس نمی‌تواند اینها را جمع کند» (سایت حکومتی دیدار نیوزـ ۹اسفند ۱۴۰۱).