Elżbieta Granowska miała bardzo ciekawe życie. Niekoniecznie oznacza to, że zawsze była szczęśliwa. Była najbogatszą panną do wzięcia w Królestwie Polskim. Zacznijmy jednak od początku. Urodziła się prawdopodobnie w 1370 roku. Był to ważny rok dla historii Polski. Zmarł wtedy Kazimierz III Wielki. Zmarł 5 listopada 1370. Ludwik Węgierski wiedział, że nie ma dużo czasu i przybył szybko do Polski. Już 12 dni po śmierci Kazimierza, 17 listopada 1370 roku Ludwik został koronowany. Prawdopodobnie właśnie w tym roku, w 1370 urodziła się Elżbieta Granowska.

Jej ojciec Otton z Pilczy był bliskim doradcą króla Kazimierza Wielkiego. Dostał od niego Łańcut. Matką była Jadwiga Melsztyńska. Również Jadwiga pochodziła z rodu ludzi bliskich królowi. Warto choćby wspomnieć Spytka z Melsztyna. Tak więc Elżbieta Granowska była córką bogatych i wpływowych rodziców. Jak ważna była jej rodzina świadczy fakt, że jej matka, czyli Jadwiga Melsztyńska została matką chrzestną nowego władcy Polski Jagiełły, który wtedy przyjął imię Władysław. Ponieważ Jadwiga została matką chrzestną Władysława Jagiełły to jej córka Elżbieta stała się chrzestną siostrą króla. Jeżeli urodziła się w 1370 roku to w chwili chrztu Jagiełły Elżbieta miała 16 lat. Jagiełło został ochrzczony 15 lutego 1386.

Prawdopodobnie rok wcześniej czyli w 1385 roku zmarł Otton z Pilczy czyli ojciec Elżbiety. Stała się ona wtedy dziedziczką wielu włości. Z tego właśnie powodu została porwana w 1389 roku. Wiseł Czambor porwał Elżbietę i jej matkę Jadwigę. Poślubił on Elżbietę. Król Władysław Jagiełło wysłał jednak Jana z Jičina, który uwolnił obie niewiasty. Mając królewskie błogosławieństwo Jan sam się ożenił z Elżbietą. Wiseł został jednak uwolniony z więzienia i zaczął się upominać o swoją żonę. Jan z Jičina, za zgodą króla zasadził się na niego z 12 kusznikami i zastrzelił Wisła, gdy ten wychodził z łaźni. W ten sposób zmarł pierwszy mąż Elżbiety. Niedługo potem także drugi, jej wybawiciel Jan.

Źródła historyczne różnie o tym mówią. Być może obaj zarówno Wiseł jak i Jan byli porywaczami i zmusili Elżbietę do małżeństwa. W każdym bądź razie po ich śmierci Elżbieta wyszła za mąż za Wincentego Granowskiego. Z tego małżeństwa pochodzi pięcioro dzieci. Jednym z jej synów był Jan, który był prapradziadkiem Barbary Radziwiłłówny. Tak więc sama Elżbieta była prapraprababcią Barbary Radziwiłówny. Elżbieta przeszła do historii z nazwiskiem swojego trzeciego męża. Przeszła do historii jako Elżbieta Granowska. Wincenty Granowski zmarł prawdopodobnie w 1410 roku. Prawdopodobnie został otruty przez Krzyżaków.

Władysław Jagiełło ożenił się do tej pory dwa razy. Oba małżeństwa były polityczne. Najpierw ożenił się z Jadwigą. Gdy ta umierała zaleciła Jagielle ożenić się z wnuczką Kazimierza Wielkiego. Ten nie będąc pewny swoich praw do tronu zrobił to. Gdy jednak jego druga żona czyli Anna Cylejska zmarła w 1416 roku postanowił ożenić się ponownie tym razem już nie z powodów politycznych. Jego trzecią żoną została właśnie Elżbieta Granowska. Przypominam, że jej matka była chrzestną króla, tak więc musiał on dostać pozwolenie, aby ożenić się ze swoją siostrą. Elżbieta była jego siostrą chrzestną, ale w tamtych czasach uważano ich za rodzeństwo.

Małżeństwo z Elżbietą był krytykowane na dworze. Stanisław Ciołek napisał bajkę, w której lew poślubia świnę, bo ta rzuciła na niego urok. Jak rzuciła ten urok? Król przebywał u niej w Łańcucie. Podobno to małżeństwo zalecała Jagielle jego siostra Aleksandra Olgierdówna, która była księżną mazowiecką. Przypomnijmy jednak, że Jagiełło znał ją już chyba od momentu swojego chrztu, kiedy ona miała 16 lat. Później interweniował w jej sprawie gdy została porwana. Elżbieta pomimo tego, że była chora oraz że trzykrotnie owdowiała uchodziła za bardzo piękną kobietę. Niektórzy historycy twierdzą, że była młodsza i że wyszła za mąż tylko raz za Granowskiego.

Król poinformował swoją radę o zamiarze poślubienia Elżbiety 1 maja 1417 roku. Król się upierał i rada w końcu wyraziła zgodę. Król ożenił się z Elżbietą zaraz następnego dnia 2 maja 1417 roku. Odbywał się wtedy sobór w Konstancji i tam wysłano z prośbą do papieża o dyspensę, bo król ożenił się ze swoją siostrą chrzestną. Papież dał zgodę, ale warunkiem było to, aby po śmierci któregokolwiek z małżonków pozostałe przy życiu nie miało się więcej żenić. Królowa Elżbieta nie była lubiana. Zmarła 12 maja 1420. Dworzanie wiwatowali pomimo obecności króla. Dwa lata później ożenił się on po raz czwarty i ostatni.

W 1586 czyli 166 lat po śmierci Elżbiety zmarł Stefan Batory. Jego żona kazała go pochować na miejscu Elżbiety. Jej ciało zostało wyrzucone i do dzisiaj nie wiadomo gdzie spoczywa. Niestety Elżbieta nie miała łatwego życia. Była bogata, ale przez to porwana i zmuszona do małżeństwa być może dwukrotnie. Potem krzyżacy otruli jej męża. Ostatecznie wyszła z miłości za króla, ale nikt jej nie lubił. Pisano paszkwile i nazywano ją świnią, która uwiodła króla. Elżbieta chorowała i zmarła na gruźlicę. Wiele lat po śmierci na jej miejscu pochowano Stefana Batorego.